Ik loop met de familie mee naar de uitgang. Bij de deur geef ik Koen een hand en hij bedankt me heel hartelijk. “Heb het nog goed met elkaar en heel veel sterkte”, zeg ik tegen hem. Met de armen om elkaar heen loopt Koen met zijn kinderen en kleinzoons richting de parkeerplaats. Ik kijk hun even na, met een warm hart maar ook met een knoop in mijn maag.
De afscheidsbijeenkomst van zijn vrouw Jitske was mooi en liefdevol. Er is prachtig en oprecht gesproken en haar lievelingsmuziek heeft ons hart meermalen beroerd. In de koffiekamer was het druk, een warm bad van medeleven, betrokkenheid en ondersteuning voor Koen en zijn gezin.
Bij Koen overheersen op dit moment gevoelens van opluchting en dankbaarheid. Hij is heel blij dat alles zo mooi is verlopen en dat er zoveel medeleven was. Dat doet hem heel erg goed.
Dan ben ik tevreden over mijn werk. Dan was het afscheid voor hem goed en passend. Wat ongelooflijk belangrijk is in het verwerken van het verlies van Jitske.
De knoop in mijn maag komt van het besef van dat wat gaat komen. Dat het afscheid nemen nu eigenlijk pas echt begint. Als de kinderen en kleinkinderen na het etentje weer naar huis gaan en hij alleen thuiskomt. De stilte na deze drukke week kan oorverdovend zijn.
In de komende weken en maanden zal langzamerhand steeds meer het besef komen dat Jitske er niet meer is en er nooit meer zal zijn. En dat is heel pijnlijk. Het zal hem keer op keer overvallen en waarschijnlijk zal het veel langer duren dat hij dacht.
Dit moment grijpt me elke keer weer aan. Ik besef dat ik Koen hierbij niet kan helpen, daar moet hij alleen doorheen. Ik concentreer me maar op mijn warme hart en stuur hem in gedachten liefde en kracht als ik de deur sluit.