Na zijn overlijden thuis verzorg en kleed ik Jaap samen met zijn dochter Monique. Er draait een CD met zachte muziek, af en toe zeggen we iets tegen elkaar. Ik zie dat het Monique goed doet om zo liefdevol bezig te zijn met de laatste zorg voor haar vader. Zijn vrouw Thea blijft al die tijd in de woonkamer. Zij wil niet helpen bij de verzorging. Ook als we Jaap in de kist leggen en hem het huis uitbrengen blijft zij in de kamer.
Monique rijdt mee in de rouwauto bij haar vader. In het uitvaartcentrum maken wij een mooie plek voor Jaap en omringen hem met foto’s en zijn visspullen. Monique krijgt de sleutel van de opbaarkamer mee, zo kunnen zij en haar moeder 24 uur per dag naar haar vader toe.
Thea wil haar man niet meer zien, ondanks mijn en Monique’s herhaalde uitnodiging. Thea is bang dat Jaap er nog steeds zo naar uit ziet. Ze heeft het beeld van Jaap vlak na zijn overleden nog op haar netvlies staan, ze is erg geschrokken. Ik vertel haar dat Jaap zo mooi verzorgd is door Monique en dat hij er nu heel anders uitziet dan net na zijn overlijden. Maar Thea wil niet.
Vlak voor de uitvaart vraag ik het voor de laatste keer aan Thea: “Wil je Jaap niet nog even zien? Nu kan het nog. We gaan zo de kist sluiten.” Resoluut loopt Thea toch nu ineens de opbaarkamer binnen en sluit de deur achter zich. Drie minuten later staat ze weer buiten, “Sluit de kist maar”, zegt ze tegen mij.
Ik loop naar de kist toe en zie op het voorhoofd van Jaap de afdruk van de rode lippenstift van zijn vrouw. Thea heeft op haar eigen manier afscheid van Jaap genomen. Met een glimlach sluit ik de kist voor de laatste keer.