Anneke neemt samen met haar kinderen en kleinkinderen plaats in de aula voor het afscheid van haar man Johan. Ze pakt haar tekst en bril er vast bij, ze is er klaar voor om als eerste te spreken.
Net voor ik iedereen welkom wil heten komt de aulamedewerker binnen met een boeket rode rozen. Het boeket is zojuist bezorgd door een bloemist, met het verzoek om het aan Anneke persoonlijk te overhandigen. Anneke leest het kaartje dat aan het boeket hangt en begint heel hard te huilen. Ik wacht even tot zij weer tot rust is gekomen en neem dan het woord.
Na mijn welkomstwoord geef ik Anneke het woord. Ze loopt naar voren met het boeket rozen in haar armen. Met een bibberende stem zegt ze: “Ik had heel veel mooie woorden opgeschreven voor Johan. Maar die woorden kunnen niet op tegen de woorden die op het kaartje staan dat aan deze bos rozen hangt: “Mijn allerliefste Anneke, mijn laatste rozen voor jou, omdat ik je zo dankbaar ben voor onze bijzondere liefde. Voor altijd, Johan.”
