Ik 'pluk' witte rozen. De rozen hebben twee dagen bij mij in huis gestaan en ze zijn prachtig uitgekomen. Elke roos trek ik los van de steelknop en ik laat de blaadjes in de mand vallen. De mand vult zich langzaam. De laatste roos is een rode. Deze pluk ik ook, maar ik houd de blaadjes zorgvuldig bij elkaar in mijn handen en leg deze rode roos tussen de witte rozenblaadjes.
Ik sprak twee dagen eerder met Jetske en haar dochter over de begrafenis van haar man Joop. "Ik wil niet dat mensen bij de laatste groet een schepje zand gebruiken hoor, dat vind ik zo naar!"
Het herinnert Jetske aan de begrafenis van haar eigen vader. Jetske was net 21 jaar toen hij overleed. Het was haar eerste ervaring met de dood. Ze herinnert zich het geluid van het zand dat neerploft op de kist. Ze vond dat destijds echt niet fijn. Ze kijkt er bedrukt bij als ze er over praat.
Mijn suggestie om in plaats van zand rozenblaadjes te gebruiken bij de laatste groet spreekt Jetske gelijk aan. "Dat is zacht en liefdevol!". Haar dochter kan zich er in vinden en komt met het mooie idee om witte rozenblaadjes te gebruiken en alleen voor haar moeder de blaadjes van een rode roos, als symbool van hun liefde. Prachtig!
