Het mandje staat onopvallend op de grond, het valt haast weg naast de bloemenpracht ernaast. Stil en roerloos, als iets wat iemand vergeten is weer mee te nemen. Achtergelaten zonder verdere bedoelingen.
Familie, vrienden en collega's komen binnen. Ongelooflijk veel bonte bloemen worden aangereikt, allemaal voor Geralde. Ik help met het plaatsen van de bloemenweelde voor in de zaal en probeer er het mooiste kleurenpalet van te maken. Het mandje trekt steeds weer mijn aandacht. Ik verbaas me over de rust die het uitstraalt, te midden van alle beweging en rumoer. Kort voor de bijeenkomst piept een wit veertje uit het mandje. Ik leg het naast de bloem op het mandje, als een teken van leven....
De bijeenkomst is een aanéénschakeling van aangrijpende verhalen over Geralde en wat zij voor iedereen betekend heeft. 'Als de morgen is gekomen' van Jan Smit schalt door de zaal. Uit volle borst wordt er meegezongen. Er wordt gesnotterd en tranen worden weggeveegd. Er wordt gelachen, wat gedeeld wordt is een feest van herkenning voor Geralde haar huisgenoten. Geralde haar leven wordt gevierd!
Dan komt het moment dat alle muziek toch echt gespeeld is en alles gezegd is. Het is tijd om het lichaam van Geralde los te laten en haar naar de begraafplaats te brengen. Tijdens de afsluitende woorden valt het stil in de zaal. Ineens klinkt er gekoer uit het mandje. Alsof de duiven willen zeggen dat het nu toch echt tijd is om hen laten gaan, dat het tijd is om los te laten.