Ik werd gebeld voor een gezin met kleine kinderen van twee en zes jaar, waarvan de vader - Pieter - op 42-jarige leeftijd plotseling was overleden. Hij kreeg op het voetbalveld tijdens het toejuichen van zijn favoriet club een hartstilstand. In de ambulance werd geprobeerd hem te reanimeren, maar dat mocht niet meer baten.
Toen ik voor het eerste gesprek bij het gezin thuiskwam waren daar ook de ouders van Pieter bij aanwezig. Zijn vrouw Magriet was behoorlijk aangeslagen en in zichzelf gekeerd. Op mijn voorstel om Pieter naar huis te halen en thuis een baar te maken, zodat de kinderen zoveel mogelijk bij hun vader konden zijn, reageerde Margriet in eerste instantie positief. Ik legde haar de voor- en nadelen van een thuisopbaring uit. Maar toen de vader van Pieter fel protesteerde, omdat dit slecht zou zijn voor jonge kinderen, begon ze te twijfelen.
Toen ik vervolgens aangaf dat het voor de kinderen juist goed kon zijn om in hun eigen vertrouwde omgeving afscheid te nemen van hun vader, volgde een felle discussie tussen Margriet en haar schoonvader. Uiteindelijk besloot zij Pieter toch naar huis te halen in plaats van hem naar een uitvaartcentrum te brengen. Pieter’s vader was het helemaal niet eens met die keuze en dat liet hij duidelijk merken.
Samen met Margriet en de kinderen hebben we een mooi plekje voor Pieter gemaakt in de voorkamer. Er werden door zijn kinderen stoeltjes bijgezet en ze legden er bloemen en spulletjes voor papa neer. Daarna heb ik Pieter samen met Margriet opgehaald uit het ziekenhuis.
De kinderen zaten in de dagen tot de uitvaart vaak bij hun vader. Ze praatten tegen hem, aaiden zijn hand of zijn wang, zongen een liedje voor hem en kamden zijn haar. Ze legden allerlei tekeningen en persoonlijke dingen bij hem neer. Af en toe moesten de kinderen afgeremd worden als ze in hun liefkozingen bijna boven op Pieter klommen.
We hadden ze van te voren uitgelegd hoe papa er uit zou zien, dat zijn lijf koud was en dat het eigenlijk alleen nog maar zijn lichaam was wat er lag. De kinderen vonden het niet eng en het werden intense dagen voor dit gezin.
Ook de vader van Pieter zag ik regelmatig bij zijn zoon staan. Hij had veel verdriet om zijn zoon en was vaak geëmotioneerd. Op de avond voor de uitvaart heb ik Pieter samen met Margriet en de kinderen in de kist gelegd. “Ik doe wel zijn benen”, zei Pieter’s zoon van zes aandoenlijk, en hij greep de benen van zijn vader vast en liet ze niet meer los voor Pieter in de kist lag.
Op de dag van de begrafenis kwam Pieter’s vader naar me toe en gaf me een hand. “Bedankt…” zei hij bewogen, meer kon hij niet zeggen. Zijn vrouw kwam later naar me toe om te zeggen dat hij me eigenlijk had willen zeggen dat hij blij was dat zijn zoon toch thuis gebleven was. Hij had gezien en ervaren dat het voor de kinderen maar ook voor hemzelf, heel goed was geweest om op deze manier afscheid van Pieter te nemen.